Logo
ترکیه
۵ ماه پیش
کاهش نسبت هزینه‌های دفاعی به تولید ناخالص داخلی در ترکیه
در سال‌های اخیر، ترکیه با رشد در تولید داخلی صنایع نظامی، توانسته وابستگی خود به واردات را کاهش دهد و هزینه‌های دفاعی را نسبت به تولید ناخالص داخلی کاهش دهد. این تحولات، ترکیه را به سمت استقلال استراتژیک و تقویت امنیت ملی هدایت کرده است.
تابلوی وضعبیت فعلی صنایع دفاعی ترکیه در غرفه وزارت دفاع ملی در جشنواره تکنوفست / عکس: AA

تابلوی وضعبیت فعلی صنایع دفاعی ترکیه در غرفه وزارت دفاع ملی در جشنواره تکنوفست / عکس: AA

در سال‌های اخیر، ترکیه در زمینه تولید داخلی و ملی در صنایع نظامی خود پیشرفت‌های قابل‌توجهی داشته است که این پیشرفت‌ها باعث کاهش نسبت هزینه‌های نظامی به تولید ناخالص داخلی شده است.

 بر اساس داده‌های مؤسسه تحقیقات صلح بین‌المللی استکهلم (SIPRI)، ترکیه در اوایل دهه ۲۰۰۰ با افزایش هزینه‌های دفاعی خود تلاش کرد تا قدرت منطقه‌ای و جهانی‌اش را تقویت کند. اما با توسعه صنعت دفاعی بومی، نسبت این هزینه‌ها به رشد اقتصادی کاهش یافت. در سال ۲۰۰۱، ترکیه ۷.۲ میلیارد دلار به بخش دفاع اختصاص داد که ۳.۶ درصد از تولید ناخالص داخلی کشور را شامل می‌شد. در آن زمان، صنعت دفاعی ترکیه به‌شدت وابسته به واردات بود و با هزینه‌های سنگینی مواجه بود. در سال ۲۰۰۲، این نسبت به ۳.۸ درصد افزایش یافت، اما با افزایش ظرفیت تولید داخلی، این نسبت در سال‌های بعد کاهش پیدا کرد.

تا سال ۲۰۲۳، هزینه‌های دفاعی ترکیه به ۱۷ میلیارد دلار افزایش یافت، اما این هزینه‌ها تنها ۱.۵ درصد از تولید ناخالص داخلی را تشکیل می‌داد. این کاهش به دلیل استفاده گسترده از فناوری‌های داخلی در حوزه دفاع بود که باعث کاهش هزینه‌های اقتصادی و کاهش فشار مالی بر بودجه عمومی شد.

 روند ملی‌سازی صنعت دفاعی

فرایند ملی‌سازی در صنعت دفاعی ترکیه این امکان را فراهم کرد تا بسیاری از فناوری‌های نظامی در داخل تولید شوند و وابستگی به واردات کاهش یابد. تولید پهپادهای بدون سرنشین و پهپادهای مسلح، وسایل نقلیه زرهی، کشتی‌های ملی، موشک‌ها و سیستم‌های راداری به‌عنوان محصولات استراتژیک در داخل کشور به تولید رسیدند.

 این افزایش تولید داخلی باعث کاهش هزینه‌های واردات شد و ترکیه را به سمت استقلال استراتژیک سوق داد. در دهه ۱۹۷۰، حدود ۵۰ درصد از هزینه‌های دفاعی و نظامی ترکیه به واردات وابسته بود، اما این نسبت در سال‌های ۲۰۰۰ و پس از آن به زیر ۱۰ درصد کاهش یافت. درحالی‌که در سال ۲۰۰۲ نسبت تولید داخلی ۲۰ درصد بود، این رقم تا سال ۲۰۲۳ به ۷۵ تا ۸۰ درصد رسید. همچنین، طبق آمار شورای صادرکنندگان ترکیه، صادرات دفاعی این کشور نیز در این مدت رشد چشمگیری داشت. صادرات از ۲۵۰ میلیون دلار در سال ۲۰۰۲ به ۵.۵ میلیارد دلار در سال ۲۰۲۳ افزایش پیدا کرد.

 افزایش فناوری‌های داخلی نه‌تنها به کاهش هزینه‌ها منجر شد، بلکه ترکیه را به یک بازیگر مستقل در صنعت دفاعی تبدیل کرد. توسعه فناوری‌های بومی، وابستگی ترکیه به سیستم‌های حیاتی خارجی را کاهش داده و به تقویت امنیت ملی این کشور کمک شایانی کرده است.